O velorio 茅 un tempo de recollemento, de asumir o d贸 mediante os recordos dun pasado que axudan a levar a perda. S贸 que a mirada atr谩s se bota desde un presente que d谩 conta dunha traxectoria chea de medo, de represi贸n, de fuxida ou o de conformismo polo que non puido ser. Na sala, nunha fr铆a noite de xeada de febreiro, catro mulleres acompa帽an a 煤ltima noite de Isolina, a finada. Nas longas horas debullan os momentos pasados que as uniron e que delatan a procura dunha vida mellor. Reenc贸ntranse tras moitos anos logo de que, a ra铆z dun incendio, as s煤as vidas transcorresen por cami帽os diferentes. Durante o velorio non est谩n soas, a aldea eterna enfr贸ntase unha vez m谩is 谩 morte coa s煤a propia idiosincrasia, mais esta vez algo alterada pola desaparici贸n dun veci帽o, un feito novo, incomprensible para o que ten que ser.
O velorio 茅 un momento onde a comunidade dividida ten a derradeira oportunidade para se redefinir nun exercicio de reco帽ecemento mutuo. Comp谩rtese o que separa sen deixar flu铆r o m谩is profundo antes de que chegue a luz do d铆a e devolva a cada unha ao mundo coti谩n en que habita. Cara ao leste prop贸n unha reflexi贸n inc贸moda sobre o punto de partida e o dilema que leva 谩 procura de novos territorios.
Esta web utiliza cookies para que podamos ofrecerte la mejor experiencia de usuario posible. La informaci贸n de las cookies se almacena en tu navegador y realiza funciones tales como reconocerte cuando vuelves a nuestra web o ayudar a nuestro equipo a comprender qu茅 secciones de la web encuentras m谩s interesantes y 煤tiles.